Mountaineers | بردگیم کوهنوردی روی میز
یه زمانی بود که تکلیف بازیهای صفحهای معلوم بود: یه صفحهای پهن میشد روی میز، بازیکنها مهرهشون رو میذاشتن روش و تاس میریختن تا برنده معلوم بشه. اما این «سفره»ای که پهن بود و همه دورش بازی میکردن کمکم تغییر کرد. مثلاً توی بازی کاتان (در ایران: سیطره کتان) باید تکههای ششضلعی رو بذاریم کنار هم، یا توی بازی کارکاسون (در ایران: کادوس) صفحهی بازی اصلاً در طول بازی شکل میگیره و بزرگ میشه. خلاقیتها ادامه پیدا کرد تا اینکه در آغاز سال ۲۰۱۸ یه بازی با صفحهی عمودی پا به عرصه گذاشت: Mountaineers یا کوهنوردان.
فتح ارتفاعات روی میز
توی این بازی از بههم چسبوندن ۴ تکهی مقوایی، یه کوه به ارتفاع ۴۵ سانتیمتر درست میشه که وسط صفحهی بازی قرار میگیره و موضوع اصلی هم بالا رفتن از همین کوهه. این کوه طوری درست شده که میتونه سر جای خودش بچرخه تا بازیکنها بتونن همهجاش رو ببینن. (یهکم عجیب نیست که کوه بتونه بچرخه؟)
یه حسی بهم میگه الان دارین فکر میکنین که هرکسی زودتر برسه بالای کوه برنده است، درسته؟ اگه اینطوریه باید بگم اشتباه کردین! توی این بازی مهمترین چیز اینه که بتونین بهترین مسیرها رو انتخاب کنین و بیشترین نقاط صعود رو پشت سر بذارین. برنده، بازیکنیه که بیشترین «نقطهی صعود» رو طی کرده باشه.
دربند، گلابدره یا درکه؟
توی این بازی، تاکتیک بازیکن از همون شروع بازی خیلی مهمه. وقتی بازی شروع میشه هر بازیکن باید یه شخصیت، چهارتا مسیر صعود و یه نقطهی شروع مناسب برای خودش پیدا کنه. با پیشرفت بازی، پیدا کردن مسیرهای صعود مناسب کمکم مشکلتر میشه و اگه بازیکن از جای درستی راه نیفتاده باشه یا مسیرهای خوبی انتخاب نکرده باشه کارش سخت میشه. البته کار به همینجا ختم نمیشه. اینجاست که میگن: کوهپیمایی آسان نمود اول، ولی افتاد مشکلها.
مسیرهای صعودی که توی بازی انتخاب میکنین میتونن زندگیتون رو عوض کنن. یعنی در این حد اهمیت دارن!
«دوشواری»های کوهپیمایی
پیدا کردن مسیر مناسب فقط اولین مشکلیه که باهاش روبهرو میشیم. توی بازی یه کارت «شرایط جوّی» داریم که میتونه شرایط رو برای همهی بازیکنها بهطور همزمان سخت کنه، مثل هشدار خرس گریزلی، خطر طوفان، مه غلیظ و از اینجور چیزها. در ضمن ۵۰ تا «کارت رویداد» هم توی بازی هست که اتفاقها و تغییرات شرایط رو خبر میده و بازیکنها باید مطابق اون به صعودشون ادامه بدن یا فکر دیگهای برای خودشون بکنن.
حرکت میکنیم!
هر بازیکن «ملزوماتی» در اختیار داره که مثل انرژی حرکت یا قدرت خرید میتونه ازشون استفاده کنه. مهرهی بازیکن توی سوراخهای روی کوه جابهجا میشه تا به مقصد دلخواه برسه (البته اگه بتونه). توی هر حرکت، مهره رو میشه به یکی از ۶ نقطهی دوروبر منتقل کرد (در واقع فرو کرد!). یکی از چیزهایی که برای مشخص کردن محل حرکت بعدی مهمه، انتخاب منطقهای با بافت یا پوشش مناسبه که ممکنه صخرهای، جنگلی، برفی، یخی و … باشه و هرکدوم با رنگ و طرح مخصوص به خودشون مشخص شدن. در ضمن چیزهایی مثل جاده، پناهگاه، غار، پل، آبشار و رودخونه هم توی این کوه وجود داره که هرکدوم کاربردهایی دارن. برای اینکه بهترین مسیر رو پیدا کنیم باید به علامتهای روی «کارت مسیر صعود»ی که داریم توجه کنیم.
آفتابهلگن هفت دست …
کوهپیمایی خشک و خالی که مزه نداره. باید یه چیزهایی هم داشته باشیم که کار رو برامون آسون کنه. اینجاست که تجهیزات وارد کار میشن و میتونیم ازشون استفاده کنیم یا حتی ارتقاءشون بدیم. مثلاً با گرفتن هلیکوپتر (همون بالگرد) میشه به هرجای خالی روی کوه پرواز کرد – اصلاً چه کاریه که با پای پیاده بریم؟ یا مثلاً با یهجفت چوب اسکی میتونیم توی مناطق برفی ۱ یا ۲ خونه حرکت کنیم، حتی سربالایی!
یه امکان خوب دیگه که این تجهیزات به بازیکن میده، خرابکاریه. چقدر مزه میده که آدم مهرههای مسیر بازیکنهای دیگه رو برداره!
بهجز بازیکنان محترم، کوهنوردهای دیگهای هم هستن که بهطور خودجوش از همین کوه بالا میرن. مسیر و نوع حرکت اونها با تاس و بهطور رندوم مشخص میشه. وجود این کوهنوردهای «ناخواسته» میتونه مانع حرکت بازیکنها بشه و بدتر اینکه میتونن خرابکاری هم بکنن. واقعاً چرا کسی به فکر نیست که جلوی اینها رو بگیره؟ آخه این چه وضعیتیه؟!
کوهنوردان یا کوهنورد؟
بازی Mountaineers یه پسرعمو داره که اسمش هست Mountaineer. فرقش رو متوجه شدین؟ یه s ناقابل ازش کم شده و به جای کوهنوردان، میشه کوهنورد. این دوتا بازی با اینکه از نظر اسم و شکل ظاهری خیلی به هم شباهت دارند (و طراح و ناشرشون یکیه)، در واقع از دو تا سبک مختلف هستن. بازی کوهنورد بیشتر به شانس تکیه داره و نقش تاس توش پررنگتره.
این هم از ویدیوی معرفی اجمالی بازی (بدون کلام) که توی سایت کیکاستارتر گذاشته شده بود و عاقبت بهخیر شد!
