نقد و بررسی

بازی فکری و رومیزی دیکسیت (Dixit): شاهکار “ژان-لویی روبی‌را” و برنده‌ی جایزه‌ی Spiel des Jahres…

در هر دور از بازی، یکی‌از بازیکنان، “قصّه گو” می‌شود… “قصّه‌گو” یکی‌از کارت‌های دستش را انتخاب کرده و کلمه یا عبارتی را در توضیحِ آن کارت، بیان می‌کند – این کلمه یا عبارت نباید بیش‌ازحد مُبهم یا بیش‌از حد آشکار باشد! سپس هر یک از بازیکنان، یکی‌از کارت‌های دست خود را -که با این کلمه یا عبارت هم‌خوانی دارد- به “قصّه‌گو” می‌دهد… کارت‌ها درکنارهم قرار گرفته و بُر می‌خورند… حال باید دید چه‌کسی می‌تواند کارت “قصّه‌گو” را به‌درستی تشخیص دهد؟…

در بازی Dixit ، در هر نوبت یک بازیکن در نقش راوی، به شش کارت در دستش نگاه می کند. یکی از آن ها را انتخاب می کند و یک جمله در رابطه با تصویر آن کارت را بدون اینکه کارت را نشان بقیه بازیکنان بدهد، بلند می گوید.
بقیه بازیکنان هم از کارت های دست خودشان، یک کارت را که بیشترین شباهت را با جمله راوی دارد انتخاب می کنند و بدون اینکه به دیگران نشان بدهند، به او می دهند.
سپس، راوی تمام کارت ها را جمع آوری کرده، مخلوط می کند و به رو در وسط صفحه بازی قرار می دهد. پس از آن بازیکنان سعی می کنند تا کارت راوی را از بین تمامی کارت های روی میز پیدا کنند.
اگر کسی نتواند (یا همه بتوانند) کارت راوی را پیدا کنند، راوی صفر امتیاز و بقیه بازیکنان دو امتیاز می گیرند. در غیر این صورت اگر عده ای بتوانند و عده ای از بازیکنان نتوانند کارت راوی را به درستی حدس بزنند، راوی سه امتیاز و هز بازیکنی که به کارتش رای داده شده است یک امتیاز می گیرد.
وقتی تمامی 84 کارت ها استفاده شوند، بازی تمام می شود و بازیکنی که بیشترین امتیاز را گرفته است برنده خواهد بود.